اشارات

در این بزمگاه رزم آوران معرفت!

مگر ندانی که حد تنگدلی تا کجاست؟ و منزل جانان از جان کجاست؟

ورقی از دردم باز کن، تا حرفهای علم مجهول بینی، و از آن عشقِ خوشم بی زحمت وسواس طبع درنشان بی نشان دانی.

چه گویم!

این حدیث سِرّ خواجگان معرفتست، این رمز هم ایشان دانند، و در تنگدلی این حروف هم ایشان خوانند.

سِرّیست نهان ز همت آدمیان

آن را که نمودند، بریدند زبان.

و همین دلیل است شاهدان سوی صمت میروندو در گفت امساک دارند...